Żywa poezja tworzona na Żywo – wieczór pierwszy

Cała sytuacja powstała na stronie Facebooka Toster Pandory, dnia 5 maja 2023 roku o godz 20, 00

została sprowokowana i zorganizowana przez Tostera a zaczynem ilustracyjnym od którego rozpoczynali artyści była ilustracja przygotowana przez Leonarda Jaszczuka. Obydwoje poeci jej wcześniej nie widzieli, ale byli przygotowani że taka sytuacja nastąpi i że ta ilustracja ma stać sie dla nich polem do rozpoczęcia poetyckiego dialogu. Cały tekst jest zaprezentowany bez żadnych poprawek i szlifów, aby zachować autentyczność i piękno tamtego wieczoru.

Kamila Ciołko-Borkowska

Oto mój drogi pokrętne zakamarki moich myśli.

Emocje, które tak skrzętnie ukrywam przed światem.

Chciałeś poznać się z nimi dokładnie.

Proszę bardzo.

Jestem ja i miliony nieskoordynowanych drgań.

Wyolbrzymione troski i lęki, maski własnych instynktów,

Światłocienie nie zawsze szczerego uśmiechu.

Wejdź i rozgość się. Och! Nie bój się. Nie ma czego.

To tylko ja i mroczne zakamarki moich myśli.

Sotyris Paskos

otworzyłaś drzwi do pokoju rozkoszy

by później zamknąć je z trzaskiem

powiedziałaś że mi przebaczysz

a przebaczyłaś jemu

ja pukam nadal do twych drzwi

pająk rozsnuł swe opowieści

oplatając mnie jak marionetkę

cienie tylko krążą po ścianach

a może to tylko wspomnienie

Kamila Ciołko-Borkowska

Pomiędzy twoimi deklaracjami pająk rozwija pajęczynę.

Pustka rozpościera się wokół, a liczyłam na zaangażowanie.

Dobre chęci umierają, nie mam już sił na walkę z twoim wielkim ego.

Rozstawiłeś straż pomiędzy nami, lęk nie daje mi zasnąć.

Co mam zrobić jeśli nie wrócisz do mnie otulony ramionami pająka?

Zdaje się, że jest ci tam dobrze. Nie wyciągasz dłoni w moja stronę.

Pustka rozpościera się wokół, a liczyłam na zaangażowanie.

Nie każ mi wciąż o wszystko dbać samej.

Sotyris Paskos

manekiny z poszarpanymi liniami brzegowymi

ciała których nie możesz dotknąć

oplecione kokonem słów

przybierają wojenne barwy

żaden Herkules nie oczyści

twoich myśli ani nie wypełni pustki

szwajcarska gwardia nie powstrzyma halabardami

twojego strachu

przed moim powrotem

Kamila Ciołko-Borkowska

Dawno temu, kiedy rozsiadłeś się wygodnie w moim życiu

Pomiędzy fantomami udającymi poczucie wartości

Powiedziałam ci, że oddaję w twoje dłonie wszystko to co najcenniejsze.

Poprosiłam byś przechował otchłani własnych myśli mnie samą.

Nie spodziewałam się labiryntów pełnych mroku.

Zabłądziłam.

Nie potrafię teraz znaleźć właściwej drogi.

Tej do samej siebie.

Sotyris Paskos

dorobiłem klucz do twoich drzwi

przymilając się dobrnąłem

do twojej prawdziwości

pozwoliłem ci pisać na moim sercu

ty przewrotnie chciałaś

wędrować po labiryncie moich myśli

chciałaś za wszelką cenę odkryć mój smutek

okłamałaś mnie że szukasz drogi do siebie

jak bazyliszek zawładnęłaś moją duszą

Kamila Ciołko-Borkowska

Och! Mój drogi. Tyle dróg do mnie, a tyś wybrał najkrótszą.

Jeszcze z kluczem dorobionym podstępnie (cóż za zbrodnia).

Teraz czelność masz robić mi wyrzuty? Nieuczciwość wypominać?

Cała siebie ci dałam w ofierze, a ty cała mnie wziąłeś dla siebie.

Bez dziękuję, kochanie moje. Znam wartość twego poświęcenia.

Ciągle mało ci, ciągle chcesz więcej.

Nie mam już nic do oddania.

Sotyris Paskos

zdobyłem cię jak rycerz zdobywał pannę

{o uczciwości nie mogło być mowy}

w jasyr cię wziąłem wraz z całym stanem

z listami do mnie nienapisanymi

ze slowami niewypowiedzianymi o miłości

z uderzeniami serca bez podniecenia

i ja chcę więcej

ja żebrak pod twymi drzwiami

błagałem tylko o spojrzenie

nie mówiąc o dobrym słowie

Kamila Ciołko-Borkowska

Masz już wszystko. Kluczy pęki do każdej z moich myśli.

Nie ma dla ciebie drzwi zbyt zamkniętych przecież.

Każde słowo i gest każdy zawsze były tylko dla ciebie.

Cóż mam zrobić jeśli ciągle ci mało? Cóż dać więcej?

Skoro nawet każde serca uderzenie

W wyciągniętych ku tobie dłoniach

Oddaję bez pytania.

Sotyris Paskos

w maskach codzienności

zagubiliśmy odrobinę

tej wolności co nam pozostała

pochowaliśmy po szufladach resztki uczuć

może ze wstydu a może ze strachu

wstydziliśmy się swych ciał

gasząc oczy spuszczonymi powiekami

nawet ręce bały się nagości

ubierając ją w pościel

w milczeniu paliliśmy papierosa na spółkę

jakby dzieląc się pocałunkiem

Kamila Ciołko-Borkowska

Jeśli zechcesz: wszystkie maski porzucimy w kąt.

Odnajdziemy się w labiryncie niepewności i zwątpienia.

Sami siebie poświęcimy by nauczyć się ciał akceptacji (tu nie będzie już odwrotu).

Poprowadzę cię do świata spełnień (jeśli tylko mi na to pozwolisz).

Perspektywę mamy własnego świata, język nasz i dłonie będą jednym.

Z dumą stać będziemy obok siebie, bez ukrytych podtekstów.

Papieros dla ułudy nie będzie już więcej potrzebny.

Ust naszych ciepło rozpali do cna, każdą z trwożliwych myśli.

Sotyris Paskos

nie otwieram szafy

wszystkie maski zamknąłem

a klucz wyrzuciłem

nauczę się wodzić palcem

szukając rozkoszy w pisanym słowie

nie jak za karę po raz tysięczny

lecz tak by wbić innym do głowy

że miłość to coś ponad wszystko

przestaniemy błądzić w labiryncie

kiedy ubierzemy słowa w prawdę

Kamila Ciołko-Borkowska

Od nowa zbudujemy fundamenty, które nam posłużą na resztę życia.

Od nowa rozpalimy ogień, który płonąć będzie między nami.

Od nowa nauczymy się czytać mapy naszych ciał,

Byśmy mogli poruszać się nawet z zamkniętymi oczami.

Od nowa, by już więcej nie zapomnieć co jest ważne, a co możemy pominąć.

Pod palcami wszelkie nierówności niczym wyznanie miłości.

Nie odrywaj tylko dłoni , nawet tego nie próbuj.

Byś nie stracił ze mną kontaktu, nie zapomniał po co tu razem jesteśmy.

Sotyris Paskos

na skraju do jutra

przysiadła cisza jak ptak do drogi

cisza która jest radością i zrozumieniem

dorzucasz węgla do pieca

ciepło skwierczy spokojem

mróz na szybie topi się od naszej radości

wychuchałem na szybie twoje imię

zanurzyłem się w twój uśmiech

malując jutro pocałunkiem

cienie jakoś zniknęły zmieniły imię

już nikt ich nie woła

marzenia wychodzą z ciemności

wołają o jutro

Kamila Ciołko-Borkowska

Gdzieś w tym wszystkim jednak tkwi drzazga niepewności.

W końcu światło ogniska ma też swoją mroczna stronę.

Kiedy patrzę na ciebie, lęk chłodną dłonią lekko mierzwi wątpliwości.

Lekkim uśmiechem ukrywam nieznośne cienie migoczące na ścianie.

Nie zwracasz uwagi na ten szalony teatr. Jednak wiem, że to tylko kwestia czasu.

Tak bardzo chciałabym byś został już przy mnie na zawsze.

Nie po to by bronić, strzec niczym księżniczki na zamku.