Katarzyna Dominik – Studium bólu

Studium bólu

---

czyta Kasia Dominik

---

Niemal każdej nocy, wygięta jak łuk,

tracę warstwy oddechu.

Paliatywne ciało układam wedle drgawek,

by zmarszczona powłoka przestała zalegać

pomiędzy wątpliwym dziś, a niemającym nadejść jutro.

Zwijając się w anafilaktyczną pozycję, szukam

samowyzwalacza metempsychozy

konającej u podnóża barłogu.

Już nie pragnę zaoctowanej wody z burzą w szklance,

która stęchła od nadmiaru chemii.

W plazmie krwi na poduszce, w zwolnionym tempie,

oglądam replay destrukcyjnego życia

na wielkim telebimie podłączonym

do monitoringu respiratora.

Nieruchomymi źrenicami przyglądam się cieniom

spacerującym po higienicznej ścianie,

które z uśmiechem wykonują danse macabre

nad moją głową.

I wydawałoby się, że już powinnam być zimna,

jednak na złość mordokrytyce transmituję ciepło

trzecim obiegiem – rdzeń mózgu reaguje

na aktywność reaktora.

Ci, którzy się na mnie poznali, wiedzą kim jestem, a kim nie

(nikim ważnym)

i dziwią się skąd tyle siły w kościotrupie.

Nie rozumieją, jak można pokochać samotność

i jeszcze zaprzyjaźnić się z cierpieniem.

Katarzyna Dominik